Vrijwel elk software team probeert tegenwoordig “Agile” te zijn, en houdt dus een dagelijkse meeting waarin de teamleden verantwoording afleggen voor hun daden. De werkelijk Agile teams zullen zich hierin niet herkennen, maar in veel gevallen is het niet meer dan een rondje verantwoording afleggen dat iedereen ook de afgelopen dag weer heel druk bezig was.

(En waarom maar weinig teams zich dat beseffen.)

De ware revolutie van de Agile manier van werken is dat de focus is verschoven van “werken vanuit een plan” naar het “leveren van werkende software aan gebruikers”. Het gaat er dus niet meer om dat er deadlines worden gehaald voor het management, maar dat het geïnvesteerde werk waarde oplevert voor de werkelijke gebruikers. Het grote verschil zit er dus in dat het niet meer gaat om het uitvoeren van taken, maar om het toevoegen van waarde.

Het blijft een pijnlijke constatering dat de transitie van een “waterval” manier van werken naar Agile manieren al ruim 20 jaar duurt, en nog steeds niet afgerond is. Het gevolg hiervan is dat er een nog steeds groeiend leger project managers naar betekenis zoekt, en dus een cursus volgt om zich tot Scrum Master om te laten scholen. Het gevolg zijn hiërarchisch ingestelde micromanagers zonder noemenswaardige ervaring in softwareontwikkeling, die proberen software teams van buitenaf Agile te maken. Dit kan helaas alleen tot teleurstelling leiden, want Agile werken betekent delegeren met vertrouwen aan een zelfsturend team, in plaats van onderwerping aan centraal gezag.

Sinds lange tijd ben ik gefascineerd door burn-down charts. Ze leveren een prachtig instrument om toch te ontdekken wat we eigenlijk niet willen weten. Het ideaal is een rechte lijn van de start tot de deadline, maar helaas is dat nooit wat er echt gebeurt.